اشعار

همیشه شـامـلِ الطافِ بی كـران هـستیم            چرا كه تحـتِ نظـرهای آسمـان هستیم

تو یـادِ مـایی و ما یادِ هر كسی جز تو            تو فكرِ مایی و ما فكرِ آب و نان هستیم

نه از تو حرف شنفتیم و نه سخن گفتیم            هـماره مـایـۀ نـنگـیم ما، زیـان هـستـیم

اگـر كه ابــر تـویی مـا كـویـرِ بی آبـیـم            اگر بهـار تـویی ما همه خـزان هـستیم

كسی كه گـم شده پـشتِ گـنـاه ماهـائـیم            تو آشـكـاری و مائیـم كه نهـان هستـیـم

به انتـظارِ خـودت امـتحـان مكن ما را            كه مـا رفـوزۀ هر بارِ امـتحـان هـستیم

اباالرحـیـم تو هـستی و با وجـودِ تو ما            همیشه صـاحـبِ بابای مهـربـان هستیم

به یـادِ عـمّـۀ ســادات اشـك می ریــزیم            برای عـمّۀ سادات روضه خوان هستیم

بیادِ محـملِ عـریـان و كـوچـه و بـازار            به یادِ نیـزۀ خـورشـیـدِ كـاروان هستیم

آخــر ثــمــر آل پــیــمــبــر ز در آیــد            یکـروز اگر مـانـده به عـالـم خـبـر آید

با سـوز دل فـاطـمی اش فـاطـمه گـوید            کی منـتـقـم خـون حـسیـن از سـفـر آید

ما سوز دل خویش به وقت سحر آریم            چون رایـحـۀ فـاطـمی اَت در سحـر آید

ای عطر گل یاس تمنّای تو سهل است            بر خاک قـدم های تو عاشق به سـر آید

در راه رسیدن به تو ای یوسف زهـرا            این خون دل ماست که از چـشم تر آید

این اشک بصر نیست که از دیده روان است            از درد غـریـبـیِ تـو خـونِ جـگــر آیـد

ای مـنـتـقـم آل عـلـی کـعـبه مهـیّـاست            بـردار ز رخ پـرده که بـا تو ظـفـر آید

داریــم امــیــد تــو امــیـــد دل اربــاب            دانـیـم که هـجـران تو آخــر بـسـر آیـد

این مژده فقط سهم دل منتـظـران است            آیـد خـبــر ای اهــل ولا مـنـتَـظَـر آیــد

یک کرب و بلا با تو بیاَرزد به همه عمر            بـازآ که سـپـاهـت به رکـاب تو در آید

با غمت می خـرم آقا خـوشیِ عـالـم را            و به عـالـم نـدهـم تا به ابـد این غـم را

چـشـم بـر راهِ تو و شـامِ نُـهُـم هـم آمـد            قـسمتـم كـرد خـدا سیـنـه زدن با هم را

ریـشـۀ بِـیــرقِـتـان عـزتـمـان بخـشـیده            از سـرم باز مكـن سایـۀ این پـرچـم را

دَمِ من هست حسن بازدَمم هست حسین            تا نفـس هست نگـیرید ز من این دَم را

نمكِ روضه مان را خودِ زینـب بخشید            شـورِ مـا زنـده كـنـد خِـیـلِ بـنی آدم را

عــلـمِ رایـت الـعــبـاس بــلـنــدم كـرده            مـادرت داده به من این سنـدِ محكـم را

مادرم جـانِ‌ مرا نـذرِ عـمو جانت كرد            مُـحـرمم بلكـه عـلاجـی بكـنی دردم را

چَشمانِ خـیس و ابری ات غـم دارد آقا            گـلـبـرگِ رویـت رودِ شـبـنـم دارد آقـا

دارد نـسـیـمِ غــصه مـی آیـد ز كـویت            شـالِ عــزایـت عــطـر مـاتـم دارد آقـا

مـا یـك دهــه تــنـهــا عــزاداریــم امّـا            هــر روزِ تـو رنـگِ مُــحـرّم دارد آقـا

مـن آرزو دارم بــبــیــنـم چــشـم هـایـم            مـثـلِ تو خـون با اشــك تـوأم دارد آقـا

نـامــم گـدا و شُـهـرتِ مـن نـوكـر امّـا            یـك كـربــلائــی اولــش كــم دارد آقــا

هر كس دخیلِ دست عباس است امروز            در دستِ خود یك حَبلِ محكـم دارد آقا

ای ساقیِ لـب تشنگـان جـانم اباالفضل            لب هـایِ من این نـوحه را دَم دارد آقـا

آنکه بر بزم حسین دعوت از ما می کرد           کاش می آمـد و از دور تمـاشا می کرد

فال من، یـوسـف گـمـگـشته اگر می آمد           با دل مـردۀ من کـار مسـیـحـا می کرد

گـر چـه پـرونــدۀ اعـمـال سـیـاهی دارم           کاش می آمد و با این همه امضا می کرد

مـن اگـر مـنــتــظــر واقــعــۀ او بــودم           کِی قرار دل ما امشب و فـردا می کرد

کاش می آمد و یک شب وسط سینه زنی           در عـزای پـدرش ناحیه نجـوا می کرد

شـب هـشـتـم وسـط روضــۀ اربـاً اربـا           گـریه بر تـشـنگـی اکـبر لـیـلا می کرد

من یقین دارم اگر کرب و بلا داشت حضور           بر سر نعـش عـلـی یـاری بابا می کرد

یا که در هـلهـلـۀ آن هـمه نامحـرم دون           مهـدی ما کمـک زینب کبـری می کرد

وقـتی به تـن لـبـاس سـیـاه عـزا کـنـی            دل را به مـاتـمـی ابـدی مـبـتـلا کـنـی

عـالـم تـمـام جـامـۀ مـاتـم به تن کـنـند            وقـتی لـوای خـیـمـۀ مـاتـم به پـا کـنـی

گویی حسین و یکسره اشکت روان شود            شـایـد که حـق مـطـلب آن را ادا کـنی

از نـای خـسـتـۀ تو نـوای حـزین رسد            ذکـر از شهـیـد تـشنـه لـب نیـنـوا کـنی

این عـزّت حـسـیـنـی تو جـاودانـه بـاد            تا آنکـه زنـده، یـاد عــزیـز خـدا کـنی

یار بلا کشیده حسیـن است و با غمش            سینه سپر به غربت و رنج و بلا کنی

یا صاحب الزمان چه شود از کرامتت            ما را مـقــیـم یک سحـر کـربـلا کنی؟

وقتی طواف مرقد شش گوشه می کنی            تنها دعـای مـاست که ما را دعـا کنی

دوری از یار مرا بی سر و سامان کرده           مبـتـلایم به غـم و غـربت هجران کرده

سالهــا رفـت و دلـم طالـب دیـدار نـشـد           غفلت از دوست مرا سخت پشیمان کرده

در خورِ شأن کـریمان نـبُـوَد راندن من           چـشـم‌هـایـم طـمـع دست کـریمـان کرده

هرچـه با کـردۀ خـود خـاطـر او آزردم           در عوض او به گدا لطف فراوان کرده

جـاودانه بشـود خـیـر ز عـمـرش بـیـنـد           هر که ما را ز غـم یـار پـریـشان کـرده

چه کسی خواست که سینه‌زن جدّش باشم؟           چه کسی بود که اینگونه دعامان کرده؟

دسـت خـالـی ز عــزاخـانــۀ آقــا نـرود           هر کسی را که خود فاطمه مهمان کرده

روضه‌ها فرصت خوبی است که ره گم نکنم           کسریِ سال مرا این دهه جـبـران کرده

دلـم ایـنـگـونـه اگـر شـور مـحـرّم دارد           هرچه کرده نمک ذکر «حسین‌جان» کرده

وقت است که از چهرۀ خود پرده گشایی            «تا با تو بگـویم غـم شب های جـدایی»

اسپندم و در تاب و تب از آتش هجران            «چون عودم و از سوختنم نیست رهایی»

«من در قفس بال و پر خویش اسیرم»            ای کـاش تو یـکـبـار به بـالـین من آیـی

در بنده نوازی و بزرگی تو شک نیست            مـن خـوب نـیـامــوخــتــم آداب گـدایـی

عــمـری ست که ما منتظـر آمـدنت، نه            تـو مـنـتـظـر لـحـظـۀ بـرگـشـتـن مـایـی

می خـواسـتم از مـاتـم دل بـا تو بگـویـم            از یـاد رود مـاتـم و دل چـون تو بـیایی

امشب شـده ای زائـر آن تـربت پـنهـان؟            یـا زائـر دلـسـوخــتـۀ کــرب و بــلایـی

ای پرسـشِ بی پاسخِ هر جـمعۀ عـشّـاق            آقـا تو کجـایی؟ تو کجـایی؟ تو کجـایی؟

در انتـظـار طـلعـت صبـح وصـال تو            دل می‌طـپد به شوق طلـوع جمـال تو

با غفـلتی که هست همیشه ز سوی ما            اصـلاً نکــرده‌ایم مـراعــاتِ حـال تو

اینجـا کـسـی به یـاد شـما دل نـمی‌دهد            هـستـیم بی‌خـیـال و همیـشـه وبـال تو

کـمتـر دلی برای شما تـنـگ می‌شـود             بی‌مهری است باعث رنج و ملال تو

از بسکه دل‌ سپـردۀ نـان‌های شبهه‌ایم            از یـاد رفـتـه سـفـرۀ رزق حـلال تـو

گرچه گناه حاصل این عمر رفته است            داریـم امـیــدِ دیــدن مــاه جــمـال تـو

بر در نیـامده؛ تو به سـائل عـطا کنی            پـیدا نـشد کسی که بفـهـمد خصـال تو

تو غـصّه‌دار کـرب و بلا و مدیـنـه‌ای            بر قلب ماست درد و غـم بی‌مـثال تو

پـایـان بـده به دوری چـشـم‌ انتـظارها            مـا را رسـان به قـافــلـۀ مـهـزیـارهـا

 پخش سبک

مست بــادۀ غــدیــر و عــاشق مــولاییـم            سائــل وادی لطف حــیــدر و زهــرایـیم

تـهـنـیـت عیــد ولایت به هـمـه            میکنم از دل و جان این زمزمه

صلــه ای به ما بده یا فــاطـمه

علی جان یا مولا یا مولا یا مولا؛ علی جان یا مولا یا مولا یا مولا (۲)

********************************************

به روی دست نبی دست علی جلوه گر است            آتش کینه ز قلب دشمنان شعله ور است

آمــده عــــیـــد ولایــت ولــــی            میــزنــم صــدا به آوای جــلـی

لعـنـت خــدا به دشــمـن عــلی

علی جان یا مولا یا مولا یا مولا؛ علی جان یا مولا یا مولا یا مولا (۲)

********************************************

ما به عشق مرتضی مطیـع امر رهبـریم            با ولایت فــقــیــه پــیــرو راه حــیــدریم

ما همه مست شراب کــوثــریم            چون شهیدان رهـروان حیـدریم

مـا هـمـه فــدایــیـان رهــبـریـم

علی جان یا مولا یا مولا یا مولا؛ علی جان یا مولا یا مولا یا مولا (۲)

 پخش سبک

قـلـب زهــرا شد، با شعف همــراه            حـضـرت حــیــدر، شــد ولـی ُ الله

در غدیــر خُــم دگـر کامل شد دین            جــانـشـیـن مصطــفی گشته تعـیین

دسـت عــلـی آمد بالا            شد علی برعالم مولا

عیــد اَکــمَــلـت ُ لَــکُــم دیـنُـکُـم را            تـهـنـیـت بگو به احــمــد و زهــرا

کــرده گــل به روی لبهــا نـغـمــۀ             یا علــی علــی علــی مــولا مــولا

یا علــی علــی علــی مــولا مــولا

********************* 

بر تو تبــریک ای، احمد مُخــتــار            جـانـشـیــنـت شــد، حــیــدر کــرّار

نــورِ واژه های من کُــنــتُـم مــولا            گشته جلوه گر به ارض و بر سما

تاریکی ها گردیده گم            در عرصۀ غدیر خـم

مــقــتــدای مُـتـقـیــن شد مـرتضی            دلــربــای اهــل دین شد مــرتضی

عطر گــل پُر شده در مُلکِ هستی            چون ولی ّ مسـلـمین شد مــرتضی

یا علــی علــی علــی مــولا مــولا
********************* 

این زمــان هم ما، با ولــی هستـیم            گــرم آوایِ، یــا عــلــی هــســتــیم

اهل راهِ عشق حــیــدر می مــانیـم            مــا مــطــیــع اَمرِ رهبر می مانیم

ولایــت فـــقــیــهِ مــا            ولایـــت آل عــــبــــا

پــیــروان مــکــتــب پیــغــمــبـریم            در صــراطِ مـسـتـقـیــم دلــبــریــم

بــا اطــاعت از امــام و رهــبـری            جــانــفــدای راه پــاک حــیــدریــم

یا علــی علــی علــی مــولا مــولا

 پخش سبک

زیبــا شــده دنـیــا، شــادِ دل زهــرا            رفته روی دست نبی دست علی بالا

شد تو دلم محـشـر، آمـد شب دلبــر            ذکر تمام عـرشیان گشته مدد حیــدر

شده وقت عشق و شـور و شیــدایی            شــب شــادیِّ دلــهــای زهــــرایــی

گــل خنــده رو لبهــا شــکــوفــا شـد           میخوانن زهرا و نبی به چه مـولایی

مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر

******************************

دلها شده شیــدا، شــوری شده بــرپا            آی شیعه ها مژده بدید حیدر شده مولا

مجنونم و مضطر، چی هست از این بهتر            میشناسه ما رو کل عالم نوکر حیدر

توی عــالــم کـرده عشق تو غــوغا            تــویی شــاه خــاکــی تو همـه دنیــا

تویی نــور چـشــم حضرت خــاتــم            که قیامت کرده عشقت تو دل زهرا

مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر

******************************

ای قبــله هر دل، حــلال هر مشکل            گل کرده اسمت روی لبهای ابوفاضل

آمد شب مهتاب، مجـنونم و بی تاب            عیدی بگیرید امشب ازدستای این ارباب

شده وقت عشق و شـور و شیــدایی            شـب شــادیِّ دلــهــای زهــــرایـــی

گــل خنــده رو لبهــا شـکــوفــا شـد           میخوانند زهرا و نبی به چه مولایی

مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر، مولا مدد حیدر

ای نگار روحانی خیــز و پــرده بـالا زن           در ســرادق لاهـــوت کــوس لا و الاّ زن

در تــرانــه مـعــنـی دم ز سـرّ مـــولا زن           وانــگــه از غـــدیــر خــم بــادۀ تــولاّ زن

تا زخود شوی بیرون زین شراب روحانی

در خم غدیر امروز باده ای به جـوش آمد           کز صفای او روشن جان بـاده نـوش آمــد

وان مــبشّر رحــمت بـاز در خـروش آمـد           کان صنم که ازعشاق بُرده عقل و هوش آمد

با هـیــولی تــوحیــد در لـبــاس انــســانی

عقل و وهم کی سنجــد اوج کبــریایش را           جان و دل چه سان گویند مدحت و ثنایش را

گر رضای حق جویی رو بجو رضایش را           هـرکه در دل افـــزود رأیـــت ولایـش را

همچو خواجه بتــواند دم زد از مسلمــانی

دهید مژده عاشقان که کاخ غم خراب شد            به روى شادى و شعف دوباره فتح باب شد

به وادى غدیر خم به مصطفى خطاب شد            که وقت گفتن سخن به وصف بوتراب شد

به نصب او شتاب کن که وقت انتخاب شد            از این خبر به کام ها و جام ها شراب شد

که با ولایت على به امـر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

دید رسول ممتحن رنگ ز رخ پریده را            خـسـتگی مسافـران خـار به پا خـلیده را

تا به عمل در آورد حکم ز حق شنیده را            خواند فرا به گرد هم خیل ز حج رسیده را

چـید کنـار لعـل لب گـوهـر آب دیـده را            ماحـصل رسالـت و عـصاره عـقـیـده را

که با ولایت عـلى به امـر حىِّ سـرمدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

نهاده شد به روى هم ز اشتران جهازها            که تـا رود فــراز آن امـیـر سـرفـرازهـا

شد به فراز و فاش شد براى خلق رازها            دست عـلی گرفت و زد سکۀ امـتـیـازها

گرفت رونقى دگر تـنـور سور و سازها            بـاده بـریـز سـاقــیـا ز جـام دل نــوازهـا

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

گفت نبى ذوالکرم: گفته به من خداى من            که بعد من على بود وصى من به جاى من

بود به خلق این جهان نـداى او نداى من            جفا به او جـفا به من ولاى او ولاى من

رضاى من رضاى او رضاى او رضاى من            به احـتـراز آورد دست عـلـی لـواى مـن

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

امیـر هر کـسى مـنـم عـلـی بود امیـر او            که مانـدنی ست تا ابـد فـلسـفـه غـدیـر او

عـلـوم مـاسـوا بود نهـفـته در ضمیـر او            مـادر دهر در جـهـان نیاورد نـظـیـر او

اطاعت خـدا بود پـیـروى از مـسـیـر او            ز فرط جود و کرمش، سخا بود حقیر او

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

على است آن که محترم ز حرمتش حرم بود            خجل ز جود وبخششش سخاوت و کرم بود

مـدافـع سـتـم کـش و مـحـارب سـتـم بود            حـدوث را قـدم بـود حـیـات را عـدم بود

خـطـوط را قـلـم بود کـلام را رقـم بـود            کـمـال دین و بر شـما اتَـم به هر نعم بود

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

کسى که عرش و فرش را داده جلا على بود            کسى که سعى مروه را دهد صفا على بود

کسى که تحت امر او بود قضا على بود            کسى که مى دهد نوا به بى نوا على بود

آن که مس وجـود را کند طلا عـلی بود            آن که از او لواى دین بود به پا عـلى بود

که با ولایت عـلی به امر حىِّ سـرمـدى

یـافـت تـبـلـورى دگـر رسـالت محـمـدى

گشت نازل بر پیمبر پیک رحمت در غدیر           داشت بر پیغمبر رحمت بشارت در غـدیر

وحی آمد بر نبـی«الیــوم اکــملتُ لــکُــم»           روز تکمیـل رسالت روز وحدت در غدیر

با حـضور حاجیـان در مــوسم حــج وداع           محشری شد موج زد شور قیامت درغدیر

باغبــان گــلشن تــوحیــد تا لب بــاز کــرد           شد شکوفا گـلبن قرآن و عتــرت در غدیر

معنی نــورٌ عـلــی نــور خــدا شد آشکــار           تا که صحبت شد ز خورشید هدایت درغدیر

نغمۀ «من کُنت مولا» چون طنین انداز شد           یافت معنا شوکت و قـدر ولایت در غدیــر

باز شــد گـنـجـیـنـۀ راز خــداونــد مـبـیــن           فاش شد با امر حق یک راز خلقت درغدیر

جبرئیــل از آسمــان آمد به فــرمــان خــدا           بر امیر مؤمنــان بخشید خــلعت در غـدیـر

آسمان محو تماشا شد در آن جا تا سه روز           بس که زیبا بود لبخند مسّـرت در غــدیــر

تا کند لب تشنگان عشق را سیـراب از آن           چشمه چشمه عشق میجوشید ازصداقت درغدیر

کردگار از فیض «اتـمـمتُ علیکُم نعمتی»           کرد بر خــلق جهان اتمام نعمت در غـدیـر

لحظه ای شیرین تر از آن لحظه دیگر کس نداشت           زمزم توحید از بس داشت لـذّت در غـدیـر

نقطه ای تاریک بهر هیـچ کس باقی نمـاند           بــا طـلـوع آفـــتــاب واقـعـیـت در غــدیــر

گشت از خشم الهی حــارث فهـری هلاک           داشت برلب چون که انکارحقیقت درغدیر

درتمام عمرخود دست از ولایت بر نداشت           هرکه چون سلمان و بوذر کرد بیعت درغدیر

ای وفائی رفت این آوازه گرچه تا به عرش           ماند تنها عشق و ایمـان و عدالت در غدیر

امروز روز عید خدا روز یا علی است            نقل دهان خلق و کلام خــدا علــی است

فریاد جنّ و انس و ملک یکصدا علی است            جبریل را ترانۀ یا مـرتضی عــلی است

نزدیک و دور هرکه بر هرجاست با علی است            شور و دعا و زمزمه و ذکر ما علی است

ای جبــرئیل وحــی ز مولا عــلی بگــو

امشب بگــرد دور عــلی یا علــی بگــو

عید بــزرگ خــالق و خلقت خجسته باد            جشن ســرور احمد و امّت خـجـسـته باد

آوای وحی و مــژدۀ رحمت خجـسته باد            صوت خوش منادی وحدت خـجسته باد

روز زمــامـداری عتــرت خـجـسته باد            اکـمــال دین تمــامی نـعـمـت خجسته باد

این قــول احمد است چه نیکــو روایـتی

یــوم الغــدیــر افـضــل اعــیــاد امّــتــی

عید غــدیــر عیـد خــداونــد اکبــر است            عید غــدیــر عید بــزرگ پـیـمـبـر است

عید غــدیــر عـیــد تــولّای حیــدر است            عید غــدیــر عـیــد بتــول مطهّــر است

عید غدیــر عید امـامان ســراســر است            عید غدیــر از همه اعیــاد بــرتــر است

عید کمال و دانش وعرفان و بینش است

عید من و تو نه، عید همه آفـرینش است

ســاقــی به جــام ریــز شــراب ولایــتـم            سیــراب کــن ز کــوثــر نــاب ولایــتــم

ســرمست کن ز شــعــر کتــاب ولایتــم            بـر رخ صــفــا بــده ز گــلاب ولایــتــم

من عــبــد بو تــراب و تــراب ولایــتــم            پـیــوستــه الـتـجـاست به بــاب ولایــتــم

امشب دعــای هر شب من مستجـاب شد

روحــم کـبــوتــر حــرم بــو تــراب شـد

جان زنــده از تــرانۀ روح الامیــن شده            صحرای خشک چشمۀ عین الیـقین شده

دشت غــدیــر کـعـبــۀ اهــل یـقـیـن شده            گــلخانــۀ ولایت حــبــل الـمـتـیــن شــده

مــولا عــلــی امــام همه مـسـلمیــن شده            عیــدی شیــعــه آیــۀ اکــمال دیــن شــده

هان ای غدیـریان هله بی حّـد و بی عدد

گــویید یکــصدا هـمگــی یا علــی مــدد

ما دل به مهـر حیــدر کــرّار بــاخـتــیـم            با نــای جــان نــوای ولایت نــواخـتـیـم

چون شمع در شـرار محبّت گــداخـتـیـم            خود را به مکتب علــی و آل ســاخـتـیم

بر هـر که بر عـقـیـدۀ ما تـاخت؛ تاختیم            با خطبــۀ غــدیــر علــی را شنــاخـتـیــم

تا شیعــه ایم بـار ولایت به دوش ماست

این خطبه تا قیام قیامت به گـوش ماست

غیر از علــی که هـم سخن آفـتــاب شد؟            غیر از علی که جان پیمبـر خطـاب شد؟

غیر از علی که صاحب علم الکتاب شد؟            غیر از علـی که فــاتح اسـلام نــاب شد؟

غیر از علی که روی زمین بو تراب شد؟            غیر از علی که منقبـتش بی حساب شد؟

غیر از علی که یک تنه در جنگ پا فشرد؟

دور رسول گشت و نود بار زخـم خورد!

غیر از علی که خـوانده محمّد برادرش؟            غیر از علی که فاطمه بوده است همسرش؟

غیر از علی که داده خـدا فتح خیـبرش؟            غیر از علی که بوده نبی مدح گسترش؟

غیر از علی که زیر لوا هست محشرش؟            غیر از علی که زینب کبری است دخترش؟

غیر از علی که مادرش او را به کعبه زاد؟

غیــر از علــی که قـاتل خود را پناه داد؟

شیری که سر گرفت ز عمر و دلیر کیست؟            میـری که بود مـونس فرد فقیــر کیست؟

پیری که گشت همدم طفل صغیر کیست؟            مردی که دیو نفس ورا شد اسیر کیست؟

در بیشۀ شجاعت و ایثـار، شیــر کیست؟            بر مسلمین به جــان پیمبر امیــر کیست؟

انصاف کو مروّت و مـردانگی کجاست

آیا لباس کـعـبـه بر انــدام بت رواست؟!

مولای اولیــای خـدا کیست جــز عــلـی؟            گیرنده لـوای خــدا کـیـست جــز عــلـی؟

دست گره گشای خدا کیست جــز عـلـی؟            مصداق هل اتایِ خدا کیست جـز عـلـی؟

ممدوح انّمــای خــدا کیست جـز عــلـی؟            روی خـدا نمای خـدا کیست جــز عـلـی؟

مــرد نبرد خیــبر و نـنــگ اُحــد کـجــا

حیــدر کجا فــراری جنـگ اُحــد کجا؟!

یاری که خفت جای رسول خدا علی است            ممدوح جبرئیل به ارض و سما علی است

الاّ علی پس از سخن لافتی، عـلــی است            رکن و مقام و مروه و سعی و صفا علی است

قرآن، نماز، ذکر، عبادت، دعا علی است            دنیا بدان که رهبر و مولای ما علی است

مــرد غــدیــر پیــرو خطّ سقـیـفـه نیست!

با غصب منبر نبوی کس خـلـیـفه نیست!

زخم جــگــر به شعــر مــداوا نمی شود            با صــد قصیــده عقــدۀ دل وا نمی شود

هر ســامـری خــلـیـفۀ مـوسی نمی شود            اعمــی دلیــل مــردم بــیــنــا نمی شــود

نــادان زعـیــم عــالــم دانــا نــمی شــود            غیــر از علــی امام به زهــرا نمی شود

«میثم» به مهر حیدر کرّار منجلی است

پیغمبرش محمّد و مولای او علــی است

بــــاز دلــم صــحــیــفــۀ نــور شـد            صحــن دلــم چــو وادی طــور شد

ظـلــمت غــم ز سیــنــه ام دور شد            غـرق نشاط و طــرب و شــور شد

نــویــد شـــادی از بــشــیــر آمــده

کــه مــوســم عـیــد غــدیــر آمــده

منکــه به عــشــق تو اسیــرم علی            مهــر تو باشد به ضــمیــرم عــلی

گرچــه بود طــبــع فــقــیــرم علی            زمــزمــه پــرداز غــدیــرم عــلـی

با تــو دلــم زمــزمــه آغــاز کــرد

طبــع من از نـام تو اعــجــاز کرد

بــار دگــر بــاب کــــرم بــاز شــد            نام تو در عــشــق ســرآغــاز شــد

پیــک خــدا چـونــکــه در آواز شد            نغــمــۀ اکــمـلــت لــکــم ســاز شد

آیــــۀ بـــلّـــغ ز خــــدای مــجــیــد

همــره جــبــریــل به احــمــد رسید

غدیــر روز عــشــق و امــداد شــد            غــدیــر جــلــوه ای خــــداداد شــد

غــدیــر خــم مــبــدأ مــیــعــاد شـد            مــکــتــب ســازنــدۀ ارشــــاد شــد

غدیــرخــم بــرکــۀ خــورشیــد شد

چــشمــۀ رحــمتــی ز امــیــد شــد

با تو علــی قــبــله نمــا شد غــدیر            کعبــۀ امــیــد و وفــا شــد غــدیــر

گــلـشـن ســرسبــز ولا شد غــدیـر            جلــوه گه نــور خــدا شــد غــدیــر

بــا تــو غــدیــــر آیــنــۀ راز شـــد

طــور و تــجــلّـی گه اعــجــاز شد

غــدیــر گــنــجــیــنــۀ اســرار شـد            کــویــر خــفــتـه ای که بیــدار شـد

زمیــن بــایــری کـه گــلــزار شــد            آیــنــه ای ز نــور ســـرشــار شــد

غــدیــر جــلـوه از استــادگی است

حکــایــتی ز عشق و آزادگی است

آنکــه ز دین کرد حــمــایت تـوئی            مشــعــل پُــر نــور هــدایت تـوئی

چشمــۀ جــوشــان عنــایت تــوئـی            گــلبــن ســرسبـز ولایــت تــوئــی

ایکه تــوئــی مــاه مــنــیــر هــمــه

پــس از نــبــی تــوئــی امیــر همه

وای به آنــان که به تو تــاخــتــنــد            جــدا ز دین به خــویش پــرداخـتند

تا که تو را خــانــه نشین سـاخـتـند            نــرد وفــا را ز جــفــا بــاخــتــنــد

مگــر نه این بود که روز غــدیــر

تــمــام گــفــتـنـد تو هــسـتی امیــر

هرکه به دل بــذر ولای تو کــشت            کــویـر سینه اش ز تو شــد بهشت

به وصف تو ای گــل مینو سرشت            مــوسم عیــد تو «وفائی» نــوشت

غــدیــر تو حـقـیـتـی ایــزدی است

برای شیـعـه گـلشنی سرمدی است

خلق عالــم را ندای یا امیــرالمومنین است           ایـن صدای دلــربای رحمه لـلعالمین است

اهل عالم اهل عـالم عید ما عید غدیراست           هركسی دارد امیری بهر ما حیدر امیر است

مـا طرفـدار ولایت حـامی قـرآن و دینـیـم           هر چه پیش آید خوش آید با امیرالمومنینیم

اهل عالم اهل عالم در غدیــر خــم بیـایـیـد           تـا بـه فــرمان محمد با علــی بیعت نمایـید

این علی حبل المتین است این علی حق الیقین است            این علی هم جان قرآن این علی هم روح دین است

ذكر و تسبیح و عبادت بی علی معنا ندارد           عشق و ایثار و شهادت بی علی معنا ندارد

یاعلی مولا علی جان ای تمام بود و هستم           هركه بودم هر كه هستم من فقط دل بر تو بستم

فـردوس به صحرای کویــرآمـده امروز            یـا بـا نفس صــبح عبــیــر آمــده امروز

فـرمــان ز خــداوند غـــدیر آمده امروز            پـــیغمــبر اســلام بـــشیــر آمـده امروز

عـــید است ولی عیـد غدیر آمده امـروز            حــیـدر بــه همه خلـق امیر آمده امـروز

اصـحــاب، رس رود ارس را بـگذارید

در عــیـد عــلی دل بـه مــحمد بـسپاریـد

عیــد است ولی عید خـداونـد قـدیـراست            عیدی است که پیغمبراسـلام بـشیـراست

عیدی است که حیدربه همـه خلق امـیر است            عیدی است که برجان عـدو نار سعیراست

ایــن عیــد نه نوروز، نه مرداد، نه تیـراست             ایـن عید غدیر است غدیر اسـت غدیـر است

حــق اسـت کـه از پـاره دل گل بفـشانید

تــا عیــدی خــود را ز مــحمـد بـستانید

عـیدی که ز معبـود رضایـت شده کامل            انــوار جــهانــگیـر هــدایـت شـده کامل

از سـوی خدا لطف وعنـایت شده کـامل            بــا نــطـق نبی امر وصـایت شـده کامل

آئــین پــیــمــبر بــه نــهایــت شده کامل            ابــلاغ رســـالــت بــه ولایت شده کامل

جــبریـــل دل از خــواجـه عالم بــرباید

بــا نــغـمــه اکــلمت لــکــم دیــنکــم آید

حــکـــم آمــده از خــالـق دادار، مـحــمد            ابــلاغ کــن از لــعـل گــهربــار، محـمد

ای دست خــداونــد تــو را یار، مـحــمد            بــرگـیــر عنــان نـاقه نــگهدار، مـحـمد

مگـذار رود قــافــله مــگــذار، مــحــمد            فـــریــاد ز اعــمـاق وجــود آر، محـمد

اعلام کن ایــن حکم خداوند غدیر است

بعد از تو عــلی بر همه خلق امـیراست

او شــیر خــدا فــاتــح پــــیکـار تو بوده            جان بر کف و پیوسته خریــدار تو بوده

در غـزوۀ احـزاب و احد یــار تـو بوده            در حــمــلــۀ اشــرار طـرفــدار تو بوده

در غارِ حرا شمع شمع شب تار تو بوده            شــمــشــیر تــو و خـالــق دادار تو بوده

این است که یک لحظه تو را ترک نگفته

این است که درموج خطر جای تو خفته

ظهر است وهوا شعله، زمین گرم، خدا را            بــینید هــمـه تـابش خــورشید و فضا را

آورده بــه یــاد هــــمـگـان روز جزا را            بــگشوده پــیــمبــر دو لـب روح فزا را

یــکــبــاره نــدا داد هــمــــه قـافله ها را            نــه قــافـله هـا خلق زمیـن را و سما را

حجاج نه، عـالم شده ســر تا بقـدم گوش

با نـــطق دل آرای مـحـمد همه خاموش

منبر ز جهاز شــتـــران حــکــم ز داور            دانــنــده و گــویــنـدۀ آن حــکـم پیـمـبـر

عــنوان ســخن رهــبری ســـاقـی کـوثر            شــمشــیر نــبی شــیر خــدا فـــاتح خیبر

کــای خلـق بــدانید همه تا صــف محشر            از ابیض و از اسود و از اصفر و احمر

هرکس که منم بر وی و بر نفس وی اولا

او راســت عــلی ابــن عمم رهبـر مولا

این دست قدیراست قدیراست قدیـراست            بر خلق بشیراست بشیراست بشیــراست

پیوسته نـذیر است نذیر است نذیــراست            خورشید منیراست منیراست منـیر است

دانا وبصیراست بصیراست بصیـراست            تا حشر امیر است امیر است امیـراست

این حج وزکوه است وصلوه است صیـام است

تا حشر امام است امام است امـام است

این است که بردوزخ وبر نارقسیم است            این است که تاحشر زعیم است زعیم است

این برهمه اسرار،علیم است علیـم است            ایــن آیــت عـظمای خداوند عظـیم است

این است که مهرش همه جنات نـعیم است            این است که بغضش شرر نار جحیم است

ایــن اســت کــه از نـار؛ بشـر را برهاند

در حــشــر شــمــا را بــه محمّد برساند

ای مــردم عــالــم بــه علی روی بیارید            بر خــاک عــلی چـهره طـاعت بگذارید

بــر صفــحۀ دل نام علـی را بـنگــاریـد            میراث نبــی را بــه وصــیـّش بــسپارید

غـیـر از عـلـی و آل عـلی دل نـسـپـاریـد            بــا دســت علی، دست خـدا را بفـشارید

این نصّ کلام الله واین قـــول رسول است

بـا مـهر علی طاعت کونــین قبول است

این جـان نبی اصل نبی دست اله اســت            بی دوستیش هرچه ثواب است گناه اسـت

در حشر تباه است تبــاه است تباه اسـت            این است که برلشگردین میر سپاه است

این است که برخلق پناه است پناه اسـت            قــرآن و خــداوند گواه است گواه اسـت

کــامــروز زمــعبـود عـنایت شده کـامل

تــوحیــد و نــبوت بـه ولایت شده کـامل

این است امیری که خدا خـوانده امیـرش            این است وزیری که نبی خوانده وزیـرش

این است بشیری که رسل بوده بشیـرش            این است بصیری که خرد خوانده بصیرش

این است بزرگی که بزرگیست حقیـرش            این است صراطی که نجات است مسیرش

بــودنــد عــلــی دوســت اگرمردم عـالم

بــالله قــسم خـلــق نــمـی گــشت جــهنم

سرچـشمۀ لطف و کـرم وجودعلـی بود            از روز ازل شــاهــد و مشهودعلی بـود

بر لوح و قلم مقصد و مقصود علی بود            در ارض و سما عابد و معبود علی بود

بر خیل ملک سـاجد و مسجود علی بود            تا هــست عــلی باشد و تا بود علـی بود

مــردم، عـــلی و آل عـلی مشعل نـورند

بی نور عـلی مــردم عــالم هـمه کـورند

ما غیر علی در دو جهان یــار نـــداریم            داریم علی را بــه کــســی کــار نـداریم

بــا دشــمن او جــز ســر پـیکار نـداریم            بیم از ستم و طــعنــه ی اغــیار نـداریم

جـز دوســتــی حــیــدر کــرّار نـــداریم            بــی او هــمـه هــیچیم و خریدار نداریم

روزی کــه ســرشتند به عالم گـل ما را

دادند هــمــان لـحظه به حیـدر دل ما را

ای هــمــدم مــا پیــش تـــر از آمـدن ما            ای مُـهــر تــولای تــو نــقـش کـــفـن ما

بــا مِــهر تـو حق روح دمـیـده به تن ما            بــا حّــب تــو جان باز رود از بــدن ما

روزی که زبان یافت توان دردهـــن ما            شـــد نــام دل آرای تــو اول ســخـن مـا

 (میثم) نـه، همه شـفـیـتـۀ دار تو هستند

خـــاک قـــدم مـــیـــثم تـــمار تـو هستند

از غــدیر خــم ندای روح پرور بشنوید            نغمۀ «مَن كنتُ مولی» از پیمبر بشنوید

گرچه در روز الست این نغمه رابشنیده اید            گوش جان باید گشودن تا مكرّر بشنوید

روی گلفرش زمین این آسمانی نغمه را           از لـبِ لـعـل نبــی از قولِ داور بشنوید

از جهاز اشتران چــون منبری آراستند            حكمِ یزدان را به خلق ازعرشِ منبر بشنوید

رو سوی امّت نمود آن مصطفای كردگار            كای جماعت جمله ازمولاوچاكربشنوید

در غــدیر خـم شدم مأمور از سوی خدا            تا به حق،حق رارسانم بار دیگر بشنوید

می كنم امروزحجّت برخدا جویان تمام            نشنوید امروزاگر،فردای محشر بشنوید

من به هرنفسی كه اولایم علی اولی بود            رستگارید،ازدل وجان گـفته ام گربشنوید

همرهان كردند بیعت با علی درآن كویر            ذكر بخٍّ بخٍّ ای مـــولی، مــكرّر بشنوید

شام عید اسـت و جلال این خجسته عید را            از زبان اطـهـــر فتّــاح خیــبر بشــنویـد

شد سؤال ازاو چه روزی خوشتریـن روزتو بود            پاسخش را با شعف ای اهل محضـربشنوید

گفت:روی دست پیغمبربه صـحرای غدیر            بهترین روزم بُد، ار دارید بـاور بشنوید

باز پرسیدند از او؛ از سـختی ایّامِ عمر            می زند گفتار او بر قلـب نـشتر بشنوید

گفت:آن روزی كه سیلی بررخ زهرازدند            رنج و اندوه من از دیوار و از در بشنوید

موسم عید است«ثابت» وقت آن آمد كه باز            از غــدیر خــم نـدای روح پرور بشنوید